Katarzyna Kiedy? mia?am w g?owie inne przekonania ni? teraz. My?l?, ?e w pewnym okresie moje pogl?dy mo?na by nazwa? „nijakie skr?caj?ce w prawo”. By? nawet czas, gdy nazywa?am siebie imieniem, w które wówczas naprawd? wierzy?am, a które dzisiaj ?amie mi serce i pluje wstydem – a p o l i t y c z n a. Na takie jak ja wymy?lono jednak dawno temu du?o lepsze okre?lenie: m?oda i g?upia. Kiedy? by?am m?oda i g?upia.
Teraz jestem m?oda i taka, powiedzmy sobie, ?rednia. Tym, co dzieje si? wokó? mnie, mechanizmami spo?ecznymi, wszechobecn? niesprawiedliwo?ci?, wreszcie – polityk?, zacz??am si? na szcz??cie interesowa? stopniowo i naturalnie. Nie by? mi dany wielki prze?om ?wiatopogl?dowy, ale organicznie wraz z kolejnymi do?wiadczeniami, znajomo?ciami, lekturami, przez ostatnie kilka lat troch? doros?am: jako cz?owiek, który chce dobrze ?y? ze sob? i innymi lud?mi, jako obywatelka kraju, na którym mi zale?y i mieszkanka planety, o któr? chc? si? troszczy?.
My?l?c o tej wewn?trznej ewolucji, my?l? o strachu. O strachu, który pojawia si? cz?sto pod postaci? pokusy, by si??? i ju? tak se siedzie?. O strachu, który cz?sto podpowiada drog? na skróty, równie? t? my?low?. O strachu, który podszeptuje: „nie czytaj tej ksi??ki, je?li j? przeczytasz co? b?dzie musia?o si? zmieni?”. O strachu, który ka?e trwa? niezmiennie w starych nawykach i przekonaniach a w sytuacjach potencjalnego zagro?enia dla w?asnego komfortu i dobrego snu – bi?, kopa? i kln?? w obronie znanego porz?dku.
My?l? o ró?nych rodzajach strachu. O strachu przed tym, ?e co? si? b?dzie musia?o zmieni?. O strachu, który psuje wzrok i sypie piaskiem w oczy, bo „co si? zobaczy, to si? nie odwidzi”. O strachu przed tym, czego nie znam, przed tym, czego nie rozumiem, przed tym, czego nie lubi?, czego mówiono mi, ?e nie ma. O strachu przed b??dem, przed poczuciem winy, przed przegran?, przed s?abo?ci?, któr? wszyscy zobacz?, przed wielkim wielkim wstydem.
Strach tych, którym odmawia si? praw, którzy codziennie boj? si? o swoje bezpiecze?stwo, którzy nie mog? swobodnie i beztrosko ?y? po swojemu, jest na wierzchu, jest oczywisty i ?amie serce. Z drugiej strony stoi jednak kto?, kto, jak s?dz?, boi si? jeszcze bardziej. Strachem ?mierdzi jego pot i oddech, strachem patrz? jego oczy. Bo oprawca boi si? te?, boi si? bardzo, oj nawet nie wiesz jak.
Boi si? utraty w?adzy, wp?ywów, przywilejów, utraty imienia pisanego wielk? liter?, wizji ?wiata, do której si? przyzwyczai? i dla której pr?dzej ?wiat zniszczy ni? zrozumie. Boi si?, wi?c krzywdzi, zadaje ciosy, sieje panik?. Ale mówi? Ci: ten, kto Ci? krzywdzi to zwyk?y gówniarz. Ma?y cz?owiek, który boi si? w?asnego cienia. Smutny szkolny prze?ladowca, który sra w gacie ze strachu.
Wszyscy si? boj?, ale czy mo?emy zrobi? co?, ?eby to nie by?o najwa?niejsze na ?wiecie? Czy strach mo?e przesta? rz?dzi? ?wiatem?
~K.
