blog literacki
Kiedyś miałam w głowie inne przekonania niż teraz. Myślę, że w pewnym okresie moje poglądy można by nazwać “nijakie skręcające w prawo”. Był nawet czas, gdy nazywałam siebie imieniem, w które wówczas naprawdę wierzyłam, a które dzisiaj łamie mi serce i pluje wstydem – a p o l i t y c z n a. Na takie jak ja wymyślono jednak dawno temu dużo lepsze określenie: młoda i głupia. Kiedyś byłam młoda i głupia.
Z tytułami, zgrabnymi, nazywającymi rzeczy i ludzi po imionach hasłami, mam relację trudną i niewdzięczną. Czułam to już w szkole, zazdroszcząc Jędrzejowi, gdy na pierwszej lekcji zapoznawczej w liceum, podczas rundy wstydu znanej powszechnie jako niesprawiedliwa gra pt. “przedstaw się i powiedz coś o sobie”, on bez cienia skrępowania wstał, odgarnął z czoła nieprzyzwoicie zadbaną grzywę i zamruczał: “mam na imię Jędrzej i trenuję taniec towarzyski od dziewięciu lat”.
Powiedzieć, że temat chodził po mnie od dawna, to zbyt duży skrót. Z drugiej strony, powiedzieć, że chodził po mnie od zawsze – to banał. Na taki temat nie ma dobrego momentu, bo każdy moment jest równie dobry. Natrętna myśl wędruje pod skórą jak rak nieborak, droczy się ze mną i chociaż nie gryzie, zostawia znak. A jednak ostatnio coś się stało. Kilka drobnych zbiegów okoliczności, parę słów, które przypadkiem się zrymowały i proszę: znowu nie mogłam w nocy spać.
Wybrałam się z przyjaciółką na naprawdę długi spacer. Było ciepło, choć późno. Wyruszyłyśmy wieczorem, za cel obierając krótki przemarsz po osiedlu. Dzień wcześniej zadzwoniłam do niej z prośbą o spotkanie. Znalazłam się w dziwnym momencie, trochę nie wyrabiałam się z myślami. Miałam za sobą świeżo odbytą podróż pociągiem, podczas której inwazja rozkmin była tak silna i męcząca, że przed krzyczeniem na całe gardło powstrzymywała mnie tylko plakietka na oknie, przypominająca przytomnie: “strefa ciszy”.
Umówmy się, że ten tekst będzie jak stawianie tarota na YouTube. Albo jak przepowiednia małej cyganki w Kazimierzu. Umówmy się, że będzie tym, co potrzebujesz usłyszeć: dokładnie Ty i dokładnie dzisiaj.
Szwendałam się ostatnio po mieszkaniu i czegoś mi się chciało. Ani piciu, ani siku, czegoś bardziej. A że z rzeczy mi znanych najbardziej bardziej jest poezja – poszłam w to na pełnej.
Disclaimer zamiast wstępu To nie jest kompendium wiedzy eksperckiej a ja nie jestem specjalistką w obszarze produkcji odzieżowej, rynku wydawniczego, przetwarzania materiałów tekstylnych czy zarządzania czasem i domem. Jest to natomiast notatka zbierająca moje prywatne sposoby i sprawdzone praktyki, które podpatrzyłam, odkryłam lub wypracowałam z czasem i które mogą …
Legenda głosi, że istnieje gdzieś jeszcze jeden człowiek, który nie powiedział nigdy o Nowej Prowincji per “to jest takie moje miejsce”… Nie wiem, jak to jest zorganizowane, że wszyscy doskonale znają ten adres, wszyscy go sobie polecają, absolutnie każda bliska mi osoba ma jakieś łzawe wspomnienie z nim związane, wiecznie …
Za każdym razem, gdy dociera do mnie wiadomość, że oto narodziła się kolejna płyta z piosenkami Osieckiej (a dzieje się to przecież raz na rok, raz na dwa, nie rzadziej), mam mieszane uczucia. Jakieś dziesięć lat temu kupiłabym wszystko, co choćby stało obok Osieckiej, a fakt, że dzisiaj już tak …
Kiedy zanosisz się płaczem, kiedy szlochasz tak bardzo bardzo mocno, że chce ci się wymiotować i pluć sercem – wtedy jest taki pojedynczy, okropnie przyjemny moment. Chwila takiej ogromnej ulgi, tak jakbyś już wychodziła z domu na autobus, ale nagle tata proponuje, że cię podwiezie samochodem. To chyba przez gluty …