blog literacki
Znam dwa sposoby, żeby sprawdzić, czy mogłabym się w Tobie zakochać. Pierwszy: gdy mam ochotę usiąść naprzeciwko i w nieskończoność rzucać kolejne tematy, pytając Cię “a co Ty o tym myślisz?”.
Taco Hemingway nagrał nową piosenkę. Chleb jest coraz droższy. Moi znajomi się pokłócili. A co Ty o tym myślisz?
Drugi: gdy mam ochotę dotykać Cię po twarzy.
Jakby mnie ktoś wyrwał z korzeniami – mówię do pani Marty, gdy pyta, jak się teraz czuję.
To bardzo cielesny, bardzo konkretny stan. Mam wrażenie, że nie jestem w stanie chodzić prosto, że mam usztywnione kolana. Zamiast je zginać, z każdym krokiem zataczam stopami dziwne, pijane kręgi – jakbym była wielkoformatowym cyrklem.
Jakbym nie miała nic w środku – dodaję. A pani Marta – a może to już mi się przyśniło – rozcina mi brzuch i śmieje się, że przecież tutaj od dawna były już tylko stare gazety.
Powiedzieć, że temat chodził po mnie od dawna, to zbyt duży skrót. Z drugiej strony, powiedzieć, że chodził po mnie od zawsze – to banał. Na taki temat nie ma dobrego momentu, bo każdy moment jest równie dobry. Natrętna myśl wędruje pod skórą jak rak nieborak, droczy się ze mną i chociaż nie gryzie, zostawia znak. A jednak ostatnio coś się stało. Kilka drobnych zbiegów okoliczności, parę słów, które przypadkiem się zrymowały i proszę: znowu nie mogłam w nocy spać.
Wybrałam się z przyjaciółką na naprawdę długi spacer. Było ciepło, choć późno. Wyruszyłyśmy wieczorem, za cel obierając krótki przemarsz po osiedlu. Dzień wcześniej zadzwoniłam do niej z prośbą o spotkanie. Znalazłam się w dziwnym momencie, trochę nie wyrabiałam się z myślami. Miałam za sobą świeżo odbytą podróż pociągiem, podczas której inwazja rozkmin była tak silna i męcząca, że przed krzyczeniem na całe gardło powstrzymywała mnie tylko plakietka na oknie, przypominająca przytomnie: “strefa ciszy”.
Na Moście Gdańskim ktoś napisał: DUPA. A trzeba wiedzieć, że to nie jest nic łatwego wspiąć się na zewnętrzną stronę mostu, utrzymać równowagę, nie spaść i się nie zabić. A co dopiero utrzymać się tam na górze i siedząc okrakiem (tak to sobie wyobrażam, rura wygląda mi na dosyć śliską), …
Miałam pięć lat. Tata zabrał mnie i mojego brata na występ Davida Copperfielda w Pałacu Kultury. Było super, bo pierwszy raz jechałam wtedy metrem i minęłam na ulicy prawdziwego Tomasza Kammela. Moje wycieczki do Warszawy nie były już nigdy potem aż tak zachwycające. W czasach liceum czasami jeździłam w weekendy …
Spotkali się w pustej cukierni. Cukiernie rano są puste i puste jest serce dziewczęce, gdy je rozpacz wypełnia, nic więcej. Julian Tuwim Nie lubię szarlotki, ale czasem mam ochotę. Katarzyna Siekańska * Kiedy myślę: „drożdżówka”, widzę okrągły nierówno wypieczony, pulchny brzeg z dziurką w środku. Dziurką z jasnożółtym słodkim serem. …
Kraków, Warszawa, Kielce. Czasami nawet Zakopane. Wszystko jedno, który to rok. Nieważne, co to za dzień, nieważne, jaka okazja. Najpierw mam kilka, później kilkanaście, w końcu dwadzieścia kilka lat. Zmieniają się pory roku, zmienia się moja waga i wzrost, zmieniają się chłopcy, których przyprowadzam do domu. Nie zmienia się tylko …
W moim dorosłym życiu podjęłam do tej pory dwie mądre decyzje. Adoptowałam psa i przestałam pić mleko. Jak to się stało, że tylko dwie? Jak to się stało, że akurat te? Kiedy ostatniego dnia stycznia podpisałam umowę adopcyjną w schronisku i zapakowałam Dumkę do samochodu, wiedziałam, że to jest decyzja …
Kiedy Dumka zniknęła, nie myślałam o tym, czy się znajdzie. W dużym mieście, w dobie internetu, setek znajomych na facebooku, grup on-line i cywilizowanych schronisk dla zwierząt psy raczej nie giną. Znajdują się, czasem po tygodniu czy dwóch, ale się znajdują. Nie bałam się tego, że jej nie znajdziemy. Bałam …